Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi'nde çalışan hekimlerin kardiyopulmoner resusitasyon konusundaki yaklaşımları
Yükleniyor...
Dosyalar
Tarih
2016
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Aves
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Objective: We aimed to evaluate the attitudes of doctors about cardiopulmonary resuscitation (CPR) in this research. Methods: Overall, 234 doctors who were working in Abant Izzet Baysal University Health Research and Application Center and who accepted to participate in this research were included. Research data were obtained by a questionnaire containing questions about demographic characteristics of doctors and their knowledge about CPR. Questionnaires were applied between 27.02.2012 and 04.06.2012. The chi-square test was used for categorical variables. A value of p< 0.05 was considered statistically significant. Results: It was determined that 90% of the participants included in the study applied and/or observed CPR, and 62% of participants did not attend any CPR course. In addition, 64.1% of the doctors were found to be aware of guidelines prepared every 5 years. Although 65.2% of the doctors who attended a course previously gave a correct answer for the question about the number of cardiac compressions during adult CPR, 47.6% of the doctors who did not attend a course gave the correct answer (p= 0.014). Additionally, 71.9% of participants who attended a course previously and 51.7% of participants who did not replied correctly to the question 'What should be done immediately after defibrillation during CPR?' And also the results for the question about how many joules is necessary to begin defibrillation with a monophasic defibrillator were statistically significant according to the attendance for a CPR course (p< 0.005). Conclusion: In this study, we have identified the lack of knowledge of the doctors about resuscitation.
Amaç: Bu çalışmada, doktorların kardiyopulmoner resüsitasyon (KPR) konusundaki yaklaşımlarını değerlendirmeyi amaçladık. Yöntemler: Çalışmaya Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi’nde görev yapan ve araştırmaya katılmayı kabul eden 234 doktor dahil edildi. Araştırma verileri doktorların demografik özellikleri ve KPR ile ilgili sorular içeren anket formu ile elde edildi. Anket formları 27.02.2012-04.06.2012 tarihleri arasında uygulandı. Kategorik değişkenler için ki-kare testi uygulanmıştır. Tüm incelemelerde p<0,05 değeri istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen doktorların %90’ının KPR uyguladıkları ve/veya izledikleri tespit edildi. Araştırmaya katılan doktorların %62’sinin (n: 145) KPR kursuna katılmadığı saptandı. Katılımcıların %64,1’inin (n: 150) beş yılda bir hazırlanan kılavuzdan haberdar olmadığı anlaşıldı. Erişkin KPR’de kompresyon uygulanırken kalp masajı sayısı ile ilgili soruya daha önce kursa katılanların %65,2’si doğru cevap verirken, kursa katılmayanların %47,6’sı doğru cevap verdi (p: 0.014). ‘‘KPR sırasında defibrilasyondan sonra ara vermeden ne yapılmalıdır?’’ sorusuna daha önce KPR kursuna katılanların %71,9’u (n: 64) kursa katılmayanların %51,7’si (n: 75) doğru cevapladı (p: 0,003). Monofazik defibrilatör ile defibrilasyona kaç joul ile başlanması gerekir ile ilgili soruyla ilgili sonuçlar daha önce kursa katılıma göre istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0,005). Sonuç: Bu çalışmada, hastanede çalışan doktorların resüsitasyona ilişkin bilgi eksikliklerinin bulunduğunu belirledik.
Amaç: Bu çalışmada, doktorların kardiyopulmoner resüsitasyon (KPR) konusundaki yaklaşımlarını değerlendirmeyi amaçladık. Yöntemler: Çalışmaya Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi’nde görev yapan ve araştırmaya katılmayı kabul eden 234 doktor dahil edildi. Araştırma verileri doktorların demografik özellikleri ve KPR ile ilgili sorular içeren anket formu ile elde edildi. Anket formları 27.02.2012-04.06.2012 tarihleri arasında uygulandı. Kategorik değişkenler için ki-kare testi uygulanmıştır. Tüm incelemelerde p<0,05 değeri istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen doktorların %90’ının KPR uyguladıkları ve/veya izledikleri tespit edildi. Araştırmaya katılan doktorların %62’sinin (n: 145) KPR kursuna katılmadığı saptandı. Katılımcıların %64,1’inin (n: 150) beş yılda bir hazırlanan kılavuzdan haberdar olmadığı anlaşıldı. Erişkin KPR’de kompresyon uygulanırken kalp masajı sayısı ile ilgili soruya daha önce kursa katılanların %65,2’si doğru cevap verirken, kursa katılmayanların %47,6’sı doğru cevap verdi (p: 0.014). ‘‘KPR sırasında defibrilasyondan sonra ara vermeden ne yapılmalıdır?’’ sorusuna daha önce KPR kursuna katılanların %71,9’u (n: 64) kursa katılmayanların %51,7’si (n: 75) doğru cevapladı (p: 0,003). Monofazik defibrilatör ile defibrilasyona kaç joul ile başlanması gerekir ile ilgili soruyla ilgili sonuçlar daha önce kursa katılıma göre istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0,005). Sonuç: Bu çalışmada, hastanede çalışan doktorların resüsitasyona ilişkin bilgi eksikliklerinin bulunduğunu belirledik.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Cardiopulmonary Arrest, Cardiopulmonary Resuscitation, Questionnaire, Kardiyopulmoner arrest, Kardiyopulmoner Resüsitasyon
Kaynak
Turkish Journal Of Anaesthesiology And Reanimation
WoS Q Değeri
N/A
Scopus Q Değeri
Q3
Cilt
44
Sayı
3
