Effect of treatment on echocardiographic variables in the follow-up of dilated cardiomyopathy

Amaç: Dilate kardiyomiyopati sol ya da her iki ventrikülün sistolik fonksiyonlarında bozulma ve dilatasyonla seyreden bir hastalıktır. Medikal tedavideki ilerlemelere rağmen ölüm oranı yüksektir. Bu çalışmanın amacı, tedavi altındaki hastaların takiplerindeki iyileşmenin ekokardiyografik değişkenlere ne şekilde yansıdığını saptamaktır. Gereç ve Yöntemler: İlk kez tanı alan DKM’li 66 hasta çalışmaya alınmıştır (ekokardiyografik olarak ejeksiyon fraksiyonları (EF) %40’ın altında ve sol ventrikül diyastol sonu çapları >55 mm). Hastaların klinik, ekokardiyografik ve demografik kayıtları alındıktan sonra, ACE inhibitörü, diüretik ve tolere edildiğinde dijital, spiranolakton ve beta bloker başlanmıştır. Hastalar, 6 aylık aralıklarla toplam 12 ay boyunca takip edilmiştir ve izlem bulguları, ilk bulgularla karşılaştırılmıştır Bulgular: Ölen 4 hasta çalışma dışı bırakılmış, iyileşen ya da durumu stabil seyreden hastaların sonuçları karşılaştırılmıştır. Ortalama sol ventrikül kütlesi, EF, deselerasyon zamanı, ejeksiyon zamanı ve miyokard performans indeksinde anlamlı farklılık saptanmıştır. Sonuç: Ortalama sol ventrikül kütlesi, EF, deselerasyon zamanı, ejeksiyon zamanı ve miyokard performans indeksi dilate kardiyomiyopatili hastaların takiplerinde kullanılabilecek, iyileşmeye işaret eden anlamlı parametrelerdir.

Objective: Dilated cardiomyopathy (DCM) is a myocardial disease characterized by impaired systolic function and dilation of the left or both ventricles. Despite advances in the medical management of patients with DCM, the mortality rate for this condition remains high. The purpose of the present study was to assess the echocardiographic predictors of improvement in the follow-up of dilated cardiomyopathy. Material and Methods: Sixty-six consecutive patients with DCM (left ventricular ejection fraction [LVEF] <40% at the initial assessment and left ventricular end diastolic diameter [LVEDD] >55 mm) diagnosed for the first time were included in the study. Demographic, clinical and echocardiographic variables were recorded. ACE inhibitor, diuretic and whenever possible digitalis, spiranolactone and beta-blocker therapy were administered to all of the patients. After 12 months of follow-up, echocardiographic analyses of the patients were reviewed and compared with the initial data. Results: Four patients died during the follow-up period. The comparison of the final and initial data revealed a significant difference in LV mass (LVM), ejection fraction (EF), deceleration time (DT), ejection time (ET) and myocardial performance index (MPI). Conclusion: LVM, EF, DT, ET and MPI changes significantly after medical treatment of DCM patients and can predict improvement in these patients.