Üç boyutlu dijital modeller üzerinde iki farklı indirekt bonding tekniğinin braket transfer doğruluğu ve başarısının in vitro olarak değerlendirilmesi

Bu çalışmanın amacı, iki farklı indirekt bonding tekniğinin braket transfer doğruluğu ve başarısının değerlendirilmesidir. 15 bireyden elde edilen toplam 60 adet alçı model, her grup için 15 adet çalışma modeli ve 15 adet transfer modeli olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. İlk grup için tek termoplastik plak, ikinci grup için çift termoplastik plak kullanılarak vakumlama yöntemi ile çalışma modelleri üzerinde braket transfer kaşıkları hazırlanmıştır. Braketler, bu transfer kaşıklarıyla transfer modellerine aktarılmıştır. Braketli çalışma ve transfer modelleri intraoral tarayıcı ile taranmıştır. Taranan çalışma modelleri ve transfer modelleri dijital olarak çakıştırılarak, transfer aşamasında meydana gelen braket pozisyonlarındaki değişiklikler lineer (insizo-gingival, mesio-distal, bukko-lingual) ve açısal (angulasyon, rotasyon ve tork) olarak ölçülmüştür. İki grup arasındaki transfer hataları Mann-Whitney U-testi ile karşılaştırılmıştır. Dişler keser, kanin, premolar ve molar olmak üzere dört gruba ayrılmış ve bu grupların transfer hataları Kruskal-Wallis ve ikili karşılaştırılmalar için Dunn-Bonferroni testleri ile karşılaştırılmıştır. İki indirekt bonding transfer tekniği de yüksek transfer başarısı göstermiştir. İki indirekt bonding transfer tekniğinin de lineer kontrolünün açısal kontrolünden daha iyi olduğu gösterilmiştir. Çift plak grubunun, tek plak grubundan yalnızca insizogingival yönde anlamlı olarak daha doğru braket transferi sağladığı gösterilmiştir (p<0,01). Klinik olarak kabul edilebilir transfer hatasına sahip olma yüzdesi insizogingival yönde çift plak grubunda, tek plak grubundan anlamlı olarak daha yüksekken (p<0,01); mesiodistal yönde tek plak grubunda, çift plak grubundan anlamlı olarak daha yüksektir (p<0,05). İki indirekt bonding transfer tekniği de braket transfer doğruluğu ve başarısı açısından hekimin tercihine bağlı olarak kullanılabilir; fakat tek plak grubunun laboratuvar ve klinik aşamalarda daha avantajlı olduğu söylenebilir. ANAHTAR KELİMELER: İndirekt Bonding, Üç Boyut, Dijital, Model, Transfer

The aim of this study was to evaluate the transfer accuracy and success of two different indirect bonding techniques. A total of 60 plaster models were divided into two groups as 15 working models and 15 transfer models for each group. Single and double vacuum formed transfer trays were prepared for the first and second groups, respectively. Study and transfer models were scanned with an intraoral scanner. By digitally overlaying the scanned study and transfer models, changes in bracket positions in the transfer stage were measured as linear (insizo-gingival, mesio-distal, bucco-lingual) and angular (angulation, rotation, and torque). Transfer errors between the two groups were compared with Mann-Whitney U-test. The teeth were divided into four groups as incisors, canines, premolars and molars, and the transfer errors of these groups were compared with the Kruskal-Wallis/Dunn-Bonferroni tests. Both techniques showed high transfer success. Linear control of both techniques were shown to be better than angular control. It has been shown that double vacuum formed trays provide better transfer accuracy only in the incisogingival direction than single vacuum formed trays (p<0.01). While the percentage of clinically acceptable transfer error was significantly higher in the incisogingival direction in the double vacuum form than in the single vacuum form (p<0.01); it is significantly higher in the mesiodistal direction in the single vacuum form than in the double vacuum form (p<0.05). Both techniques can be used depending on the orthodontist's preference in terms of bracket transfer accuracy and success; however, it can be said that the single vacuum form is more advantageous in laboratory and clinical stages. KEYWORDS: Indirect Bonding, Three Dimension, Digital, Model, Transfer