Diz osteoartritli hastalarda non-immersive sanal gerçeklik egzersizlerinin diz çevresi kas uyarılabilirliği ve denge üzerine etkisinin incelenmesi

Bu çalışmanın amacı non-immersive sanal gerçeklik uygulamasının diz osteoartritli hastalarda diz çevresi kas uyarılabilirliği, denge, propriyosepsiyon, fiziksel fonksiyon düzeyi, günlük yaşam aktivitelerindeki bağımsızlık seviyeleri, kas enduransı ve hasta memnuniyeti üzerine etkisini incelemektir. Bu amaçla 40 katılımcı tabakalandırılmış randomizasyonla çalışma (n:20) ve sham-kontrol (n:20) gruplarına dağıtılmıştır. Çalışma grubu 3 hafta boyunca, haftada 5 gün, günde 45 dakika geleneksel fizyoterapi ve günde 30 dakika non-immersive sanal gerçeklik temelli diz eklemi egzersizleri, sham-kontrol grubu ise aynı sürede geleneksel fizyoterapi ve günde 30 dakika sham-sanal gerçeklik uygulaması aldı. Ölçümler başlangıç ve 3. hafta sonunda alındı. Değerlendirmeler, demografik veriler için demografik bilgi formu, kas uyarılabilirliği için yüzeysel elektromiyografi, statik denge için Tetrax postürografi cihazı, dinamik denge için zamanlı kalk ve yürü testi, propriyosepsiyon için Protractor and Angle Gauge aplikasyonu, fiziksel fonksiyon değerlendirmesi için WOMAC, günlük yaşam aktiviteleri bağımsızlık seviyesi için Katz İndeks, kassal endurans için 30 saniye kalk-otur testi ve tedavi memnuniyeti için 10 santimetrelik görsel analog skala kullanılarak gerçekleştirildi. Bulgular kas uyarılabilirliği, denge, propriyosepsiyon, endurans, ağrı yoğunluğu ve fonksiyonel yetersizlik parametrelerinde çalışma grubu lehine istatistiki anlamlı farklılık olduğunu gösterdi (p<0,05). Non-immersive sanal gerçeklik uygulamaları diz osteoartritlilerde kas uyarılabilirliğini, statik ve dinamik dengeyi, propriyosepsiyonu, kassal enduransı, fiziksel fonksiyon kalitesini ve tedavi memnuniyet düzeyini geliştirmek ve ağrı seviyesini azaltmak için tercih edilmesi gereken bir yaklaşımdır.

The aim of this study is to examine the effect of non-immersive virtual reality application on muscle excitability around the knee, balance, proprioception, physical function level, independence levels in daily living activities, muscle endurance and patient satisfaction in patients with knee osteoarthritis. For this purpose, 40 participants were distributed to study (n:20) and sham-control (n:20) groups by stratified randomization. The study group received 45 minutes of traditional physiotherapy and 30 minutes of non-immersive virtual reality-based knee joint exercises a day for 3 weeks, 5 days a week, while the sham-control group received traditional physiotherapy and sham-virtual reality application for 30 minutes a day for the same period. Measurements were taken at baseline and at the end of the 3rd week. Demographic information form was used for demographic data, superficial electromyography was used for muscle excitability, Tetrax posturography device was used for static balance, timed up and go test was used for dynamic balance, Protractor and Angle Gauge application was used for proprioception, Western Ontario and McMaster Universities Arthritis Index (WOMAC) was used for physical function evaluation, Katz Index was used for independence level of activities of daily living, 30-second stand to sit test was used for muscular endurance, and 10-centimeter visual analogue scale was used for treatment satisfaction. The findings showed that there was a statistically significant difference in muscle excitability, balance, proprioception, endurance, pain intensity and functional disability parameters in favor of the study group (p<0.05). Non-immersive virtual reality applications are effective approaches for increasing muscle excitability, static and dinamic balance, musle endurance, proprioception, treatment satisfaction and reducing pain intensity in knee osteoarthritis.